Lastige Leerling?

Ze zat met haar handen in het haar. Het liep helemaal niet met haar zoon op school. Hij was dwars. Had met alle docenten ruzie. Eigenlijk wilde school liever de handen van hem aftrekken. Daar stuurde hij ook echt op aan.

Zijn moeder maakte zich ernstig zorgen. Hoe zou dat gaan als hij van school gestuurd werd? Waar kon hij dan terecht? Ten einde raad vroeg ze ons om hulp. Zouden wij kunnen helpen het tij te keren? Het mag duidelijk zijn dat hij razend was. Meer dan razend. Dit wilde hij echt helemaal niet. Hoe had ze dit kunnen bedenken!

Ik vroeg hem via haar om één gesprek. Dit kon hij moeilijk weigeren. Dat zou echt te ver gaan. Dus hij kwam. Zoals gevraagd was hij alleen. Om kennis te maken en te bekijken of we iets voor hem konden betekenen. Vrijblijvend. Hij kon daarna zelf nog kiezen of hij zou komen of niet.

We hebben een rustig gesprek gehad. Ik had geen oordeel over hoe lastig hij was op school. Wees hem er alleen op dat hij hiervoor zelf een hoge prijs betaalde. Zonder oordeel, maar gewoon als constatering. We hebben besproken wat hij graag wilde. Wat hij zou doen als hij over 2½ jaar zijn HAVO-diploma haalde. Wat hem motiveerde. Niet om school of zijn moeder te plezieren, maar wat hij voor zichzélf wilde.

Het was een prettig gesprek. Hij had een koppig karakter, en was wantrouwend, maar het was een goed gesprek. Doordat ik naast hem ging staan, en geen vingertje opstak, maar samen met hem zijn kant van het verhaal bekeek. Hoe erg zou het zijn om zijn best te doen op school? Hoe erg zou het zijn om te bukken in plaats van steeds de confrontatie met alle docenten op te zoeken?

Hij is tot het halen van zijn diploma 2½ jaar later bij ons gebleven. Hij vond in het gareel lopen nog steeds lastig, maar hij snapte dat hij school ook nodig had. En dat maakte het voor alle partijen, zijn moeder, hemzelf en zijn docenten, een heel stuk makkelijker. En wij? Wij vonden hem niet lastig maar vooral heel leuk.